De warachtighe fabulen der dieren

[p. 160]

[Arendt ende Slecke]

Zulck hoocheyt verkiest,

Dier t'leuen by verliest.

Iob. 11. Iere. 50. Luce. 12. 4. Regum 14.

EEn ydel mensche wort tot houeerdie vpghegheuen
Maer die houeerdighe sal vallen voorwaer
Want by hem en is niemandt ouerbleuen
De ghuene die hem sal oprechten daer
Wilt v dies niet int hooghe verheffen, maer
Stantvast een paer:
Met v eere zijn te vreden, en ghesust,
In dijn huus zidt stille, en wel gherust.

[p. 161]

Arendt ende Slecke.

T Begonste eens gheel te verdrieten de Slecke
Op der aerden te crupene langher daeghen
Dies weynschte zy dat huer wt de aerdtsche plecke
Yemandt stercer hooghe inde lucht wilde draeghen
Beloofde zulck te schijnckene tot zyn behaeghen
Een zeer costelicke steen van verre Landauwen
Den Arendt dit hoorende, greepse zonder versaghen
Vloocher mede inde lucht, onghegrieft onder zyn clauwen
t'Fij (docht de Slecke) t'mach my wel berauwen
Dat ick op der eerden so ellendich was
Elck mocht myn weghen en crupen aenschauwen
Inde snee zachmen oock merckelick mijnen pas
Oock was ick dickmael betraept in het gras.

¶ De Slecke een poose tijts inde lucht vp-gheheuen

Heeft vruecht bedreuen, t'docht huer weeldich leuen
Maer den Arendt hiesch huer de belofte goet rondt
De Slecke track t'hooft in, want ellaes om gheuen
Was zy niet ghestoffeert, t'welck huer wiert onghezondt:
Den Arendt dies vergramt in zijn crachtighe grondt
De Slecke hadde inde lucht niet langhe feeste
Want tusschen zyn claeuwen heeft hijse terstondt
In sticx gheduwet: Dese Slecke ghewondt,
Riep met zeer verstoorden gheeste:
Tes cleen conste yet belouen, maer t'doen es t'meeste.

Zoo insghelijcx met zommighe menschen gheschiet

Indien zij oodtmoedich waren bleuen in hueren staet
Vry in zekerheyt gherust, waren gheuallen niet
In veel periclen zwaer-lastich verdriet
Ia t'leuen vercort, en ghestoruen doodt quaet.