De warachtighe fabulen der dieren

[p. 142]

[Vos ende Raue]

Des pluymstrijckers verdoouen

En zuldy niet gheloouen.

Psalm, 34.

VVie es hy die een goet leuen begheert
Ende die gheerne hadde goe daghen?
Behoede zijn tonghe voor al dat deerdt
En laete zijnen mondt niet bedrieglicx ghewaghen.

Eccle. 7.

BEter van eenen wijsen zonder murmureren
Ghestraft te fijne,
Dan door den dwasen fletsen of flatteren
Bedroghen t'zijne.

[p. 143]

Vos ende Raue.

EEn peckzwarte Raue hadde ghenomen een caes
Voor huer eyghin beckaes
Daer me datse op eenen boom zat ghelaeden
Den Vos als een leep schalck pertich dwaes
Dit ziende, stepte dewaerts zonder verspaeden
Hy docht hem vanden proy zelue verzaeden
Dies ghijnghse dus prijsen t'zijnder aduantayge
Schoone Raue, yeghelick zeght tuwer schaeden
Dat ghy zwart zijt, en nochtans es wit dijn plumayge
Ia witter dan snee, ende bouen die chicrayge
Wilt ghy tooghen corayge, cont properlick zijnghen:
Dat zommich gheern hoort, can een fletser voortbrijnghen.

¶ De Raue verwaent zwal op als een Padde

Dat huer den Vos dus ghepresen hadde
Zonderlijnghe hueren zangh, vol vrolicheden
Zoude dies beghinnen zijnghen (dit was de pradde)
Open doende haren beck, den caes viel beneden:
Den Vos greepse, ende esser mede duere ghetreden,
Idel becx, ijdel crops, t'huerer onvreden
Bleef de aerme Raue gheel effen
Pacientie moest zou alleene besteden
En den Vos hadde vander smaecke t'beseffen
Idel dalen zy, die hem verwaent verheffen.

Pluymstrijckers ende fletsers zijn gheacht

Metten gheueynsde tafel vrienden
Zoo langhe datter fortune lacht
Ende datmer om gheuen heeft macht,
Gheduert den pacht:
Datse t'hueren proffijte oyt meest dienden.