De warachtighe fabulen der dieren

[p. 134]

[Leeu en vvild Vercken]

t'Verlies dat d'een schaet,

Den anderen baet.

Paralipo. 15. ende 20.

IN God des Heeren handt es machtichede
Ende niemandt en mach hem wederstaen
Versterct v, ende laet v handen mede
Niet slap worden, tot eenigher stede
Want naer v werck sult loon ontfaen
Wilt afwijcken zaen, der hooghmoedigher coraidgen
Want tusschen d'houeerdighe zijn altijts kijuaidgen.

Apoca. 2.

DE ghuene die verwint, sterckgheloouich ghezint
In alle noodt
Ende hem vroom biedt, sal ghequetst worden niet
Van die tweede doodt.

[p. 135]

Leeu en vvild Vercken.

DEn Leeu fier ghesteldt
Die heeft op een veldt
t'Wildt Vercken ghemoett,
Gheen van beeden laf
Maer straf ieghens straf
Elckanderen ghegroett:
En als zijnde verhoedt
't Vercken leuerde strijdt
Den Leeu wiert bebloedt, dies had hijs spijt
Es op gheresen met wreemoedighen nijdt
Alsoo dat hy anghijngh
Elck ghijngh hem stoutelick auentueren
Den Ghier dit ziende, die wiert verblijt
Docht de scha van eenen is d'anders profijt
Hopende hem zoude gheluck ghebueren
Op de leden
Zy streden
Om elck verschueren
Lijf om lijf, ledt om ledt, snactanden en snauwen
Zoo ghijnght daer toe een langhe ghedueren
Den Ghier hadde anders niet dan t'antschauwen
Want doen zy naer t'vechten begonsten te flauwen
Zy stonden stille, als hart ieghens hart,
Den Ghier bleef hongherich, en in rauwen:
Zulcx wacht naer de proye, diese zelfs eer wert.

Sghelijcx machmen verstaen in alle staten

Die God af ghaen, haer op menschen verlaten
t'Sal den vyandt baten.