De warachtighe fabulen der dieren

[p. 60]

[Landtsman ende Satyre]

Wacht v t'allen termijn,

Voor die dobbelmondich zijn.

Eccl. 2.

DIe dobbel van herten zyn, wee de ghuene
Die oock boos zyn van lippen bedeghen
Ende quaet doenders metten handen ghewuene
En den zondaere schalklistich gheneghen
Die opder aerden gaet met twee weghen.

Iacobi. 4.

ZVuert die handen van zondighe smerten
O ghy zondaers, ende v int goede, quijt,
Ende maect puer zuuer die herten
Ghy, die dobbel van ghemoede, zijt.

[p. 61]

Landtsman ende Satyre.

EEn Satyre gheuonden int wilde busschayge
Coude dede hem oultrayge, Dies t'zijnder aduantayge
Was van eenen Landsman t'zijnen huuze gheleedt
Thuus commende duer lanck ghegaen passayge
Dunne in habituayge, Mids sober gayge,
De Landsman dede maken den cost bereet
Eer daer vier was, zyn aermen onder d'ocxels smeet
Aessemde in d'handen: De Satyr neder zat
t'Wijsde den pot te viere, eer de Man broot sneet
Weder aessemde zoo hy eens hadde ghehadt
Tghuent die natuere gheeft, qualick canmen weeren dat.

¶ De pap wiert ghecooct, daer was coucke noch wafele

De Landtsman was schamel, hadde cleen ghewin
Men stelder elck een schotel heet paps ter tafele
De man hebbende de zijne, terstont bliesser in
De Satyr verwonderende in zijnen zin
Dochte dat hy daer niet langher dienen zoude
Aessemde verwaermd'hem int eerste beghin
Ende blaezende hy zijnen pap vercoude,
De Satyr sprack als de boude (ende vertrack onversaeght)
Zulck wel vier in deen handt, en dander water draeght.

¶ Insghelijcx vijndtmen menschen met dobbelgronde

Die in corten stonde
Alsnu prijsen, ende haestelick versmaeden
Goedt en quaet sprekende met eenen monde
Hier vercoelen, elders doende blaeckende schaeden
Niet eendrachtich in woorden, ende wercdaeden
Maer tweevoudich stichende veel gheweens
De mondt lacht, en de tonghe can verraeden
Want t'woort en therte, zijn niet bee eens.