De warachtighe fabulen der dieren

[p. 28]

[Den Vvulf ende T'manshooft]

Wat haet schoonheyt triumphant,

Zonder wijsheyt of verstandt.

Sapient. 13.

ALle menschen, hoe goet dat zy oock schijnen
In de welcke Gods kennisse niet en is vonden
Zijn ydel zonder vrucht, t'allen termijnen:
T'zyn gheschilderde grauen binnen vul zonden
En wilt niet oordeelen, t'eenighe stonden:
Naer t'inwendich wesen en ghelaedt
Want wat zoo dicmaels goet schijnt, is anders quaet.

[p. 29]

Den Vvulf ende T'manshooft.

EEn Wulf ten huuse van een Beelde snijdere
Zach veel ghesneden Beelden en Imagen
Daer hy vruecht in schiep gheen in weelden blijdere
Ende onder ander schoone personagen
Nam hy daer een vande mans visagen,
Zeer constelick en wel ghemaect naer d'leuen:
D'welck hy keerde en wende, aenzach de cieragen
Met alle zyn aerdicheyt hier beueuen,
Dies heeft hijt ghepresen en zeer verheuen
Van goet faetsoen, schoonheyt, en grootte niet min
En ten eynde heeft hy hier op dit slot ghegheuen:
T'hooft is schoone, ende wel naer mijnen,
Maer wat baetet, daer en steeckt niet med'allen in.

Alsoo vindtmen daghelicx vele menschen

Die wel schoon voort doen, als zijn puppen gh'eerdt
En hebben van buten al datmen mocht wenschen
Zij schijnen wijs, goet, ende wel gheleerdt,
Maer alsmense duermerct, ende daer mede verkeerdt:
Men vijndtter niemant thuus, al zoud'ment niet meenen
Tzijn ydel hoofden, blocken, houten, en steenen.