De warachtighe fabulen der dieren

[p. 26]

[Mieren ende Crekel]

Ieghens des noodts tijt,

Wel zoorchvuldich zijt.

Eccl. 9.

NAerstich wilt wesen t'allen saeysoene
Al wat v voor handen comt te doene
Doet dat vrolicken t'uwer noodt:
Gaet dan met blijdtschap eten v broodt,
En drijnct uwen wijn met goede moede
Zoo suldy bewaerdt zijn van ieghenspoede.

Prouer. 28.

DIe oeffent zyn Acker, als tot aerbeyt wacker
Sal hebben broots ghenouch:
Maer wie ledich gaet, sal met ellende quaet
Vervult wesen vrouch.

[p. 27]

Mieren ende Crekel.

EEn groot ghecriel van Mieren an tswaters stroom
Hadden neerstich huerlieder Ougst in ghedaen
Logierende ghesparich in eenen hollen boom
Daer zijnde wel voorzien van goet terwen graen:
Eer dat zy den Zomer voorby lieten gaen,
Op dat zy inden winter daer by mochten leuen
Den Creckel cam derwaerts al sprijnghende zaen,
Die (duer noodt) gheerne hadde wat in ghwreuen:
Die niet helpt bezueren, salmen t'zoete niet gheuen.

¶ Den Crekel hiesch van de prouande een deel

Want van hongher ghevoelde hy zeer groot lijden:
Maer de Mieren ontzeyden hem dat gheheel
Ende en creech anders gheen troostich verblijden
Hem vraghende, wat hy te zomers tijden
Meest hadde ghedaen, ofte te doene plochte?
Hy zeyde int Cooren hieldt ick mijn bevrijden
Daer ick zoorgheloos mijnen tijt ouerbrochte
Om den wijnter dacht ick niet, hoet varen mochte.

¶ Wy sullen als de Miere zoorghe draghen

En te wijlent wy hebben t'zomers behaghen
Dats inde Ioncheyt, noch sterck synde en goene,
Zullen ieghens den Winter, dat syn d'oude daghen:
Eer wy andere claghen, ende hebben van doene,
Neerstich zijn om ons, en andere te voene.