Algemeen letterkundig lexicon

epifoor

Etym: Gr. epi-fora = toevoeging, bijvoeging < epi-forein = erbij-dragen, aan-dragen.

Vorm van een repetitio of herhaling van een woord of reeks woorden aan het eind van twee of meer opeenvolgende zinnen of zinsdelen. De herhaalde woorden krijgen aldus een grotere geladenheid. In de oudheid was de epifoor (ook wel epifora of epistrofe genoemd), tegengesteld aan de anafoor-1, een graag gebruikt retorisch stijlmiddel. De epifoor lag aan de basis van de stokregel (stock-1), die als keervers na elke strofe van een gedicht herhaald wordt, zoals in veel rederijkersgedichten. Lat. synoniem: conversio.
Een voorbeeld kan worden aangetroffen in de volgende strofe van Leopold:

En ik zal niet verwonderd zijn;
in deze liefde zal de dood
alleen een slapen, slapen gerust
een wachten op u, een wachten zijn.
(J.H. Leopold, Verzamelde verzen 1886-1925, ed. H.T.M. van Vliet, 2006, p. 35)

Lit: A.D. Leeman & A.C. Braet, Klassieke retorica (1987).

epifonesis zie exclamatio

epifora zie epifoor