Algemeen letterkundig lexicon

consonantie-3

Etym: Lat. con-sonare = samen-klinken.

Term uit de verteltheorie ter aanduiding van een verteller die een bepaalde geschiedenis op een zodanige manier vertelt dat het lijkt alsof hij geen eigen inbreng heeft met betrekking tot de weergave van gedachten of bespiegelingen van een personage. Het lijkt alsof het bewustzijn van dat personage samenvalt met dat van de verteller.

Wanneer een verteller duidelijk bedenkingen heeft bij de weergave van de gedachten en daden van een personage en dat ook binnen het vertelde laat blijken, spreekt men van dissonantie-2.

Lit: D. Cohn, Transparent minds: narrative modes for presenting consciousness in fiction (1983) • L. Hermans & B. Vervaeck, Vertelduivels. Handboek verhaalanalyse (2001), p. 30-31.

consonantie-2 zie medeklinkerrijm

constitutio