dissonantie-2

Etym: Lat. dis-sonus = uiteen klinkend.

Term uit de verteltheorie waarmee wordt aangeduid dat de verteller bedenkingen heeft bij wat een personage vertelt over zijn gedachten en daden. Wanneer bijv. door een personage wordt gezegd dat hij altijd de waarheid spreekt en de verteller voegt daaraan toe dat hij dat twijfelachtig vindt, kan men spreken van dissonantie in de vertelwijze. Wanneer daarentegen de gedachten, daden en gevoelens van een personage lijken samen te vallen met de beoordeling daarvan van de verteller, spreekt men van consonantie-3.

Lit: D. Cohn, Transparent minds: narrative modes for presenting consciousness in fiction (1983) • L. Hermans & B. Vervaeck, Vertelduivels. Handboek verhaalanalyse (2001), p. 30-31.