Algemeen letterkundig lexicon

laudatio

Etym: Lat. lofrede.

Oorspronkelijk een redevoering die in het oude Griekenland tijdens een volksfeest (Gr. panegyris) werd gehouden om steden en instellingen te verheerlijken. Bij de Romeinen werd de toespraak zeer lovend, zelfs vleierig, omdat ze meestal gericht was tot, of handelde over een bekend persoon. Uit de Latijnse literatuur kennen we een hele reeks ‘laudationes funebres’ (zie lijkrede). Natuurlijk waren er ook lofredes bij andere gelegenheden (panegyriek). Zo schreef rond 100 na Chr. Plinius de Jongere zijn Panegyricus in Traianum bij de troonsbestijging van Traianus. Zie ook retorica.

Lit: M. Durry (red.), Pline le Jeune, Panégyrique de Trajan (1938) • T. Janson, A concordance to the Latin panegyrics (1979) • M. Mause, Die Darstellung des Kaisers in der lateinischen Panegyrik (1994) • G. Ueding (red.), Historisches Wörterbuch der Rhetorik, dl. 5 (2001), kol. 50-72 • M. Ascher & P. Meeuse (red.), Filippica & lofrede (2005).

Latinitas zie puritas

laudatio funebris zie lijkrede.