Algemeen letterkundig lexicon

amfibrachys

Etym: Gr. amfi = aan beide zijden, rondom; brachus = kort.

Term uit de prosodie ter aanduiding van een antieke versvoet bestaande uit een heffing geflankeerd door twee dalingen,  bijv. ‘gělōpěn’. In dichtvorm aan te treffen in de catalectische viervoet van P.A. de Genestet:

ŏ, tīntěl’ / ŭw hārt ĭn / děn drūk văn / ŭw hānd
(Complete Gedichten, 1934, p. 28).

M. Nijhoff schreef:

Zĭj hādděn / ěen stēm ĭn / děn nācht věr-/nomen,
 Dĭe schēurdě / hět wēb văn / hŭn kīnděr-/dromen.
 (Verzamelde gedichten, ed. G. Dorleijn & W. van den Akker, 1995, p. 353).
 

En anoniem:

Ĭk hoū văn / dĕ mēnsĕn, / dĕ diērĕn,/ dĕ bloēmĕn./
Ăls jīj nǔ / nǒg meēr weĕt,/ dăn moēt jĕ / hĕt noēmĕn.

Lit: A.P. Braakhuis, De thematische struictuur van de versregel (1962) • G. Kazemier, In de voorhof der poëzie (1965), p. 44-46 • M.E. Loots, Metrical myths (diss., 1979).

amfibolie zie ambiguïteit

amfimacer