Algemeen letterkundig lexicon

niet-chronologische vertelwijze

Vertelwijze waarbij de verteller wat de tijd betreft zelfstandige onderdelen van het verhaal invoegt die niet tot de chronologische opeenvolging van de gebeurtenissen gerekend kunnen worden. Soms kan dat gedaan worden door het verhaal midden in de gebeurtenissen te laten beginnen (in medias res) en pas daarna de voorgeschiedenis te onthullen. Soms ook worden heden en verleden zo met elkaar vermengd dat ze onontwarbaar lijken. We hebben m.a.w. te maken met anachronie.

Een goed voorbeeld van een niet-chronologisch vertelde roman is De paradijsvogel (1958) van L.P. Boon. Daarin zijn heden en verleden met elkaar vervlochten en pas aan het eind vallen ze symbolisch samen.

Lit: E. Lämmert, Bauformen des Erzählens (1975⁶) • G. Genette, Tijdsaspecten in de roman (1979).

nichtken zie zinneken

niet-continue vertelwijze zie discontinue vertelwijze