Algemeen letterkundig lexicon

punctus elevatus

Etym: Lat. punctum = punt; elevatus = verheven.

Middeleeuws intonatieteken (een hoge punt) dat met name in liturgische handschriften te vinden is, maar dat ook af en toe in wereldlijke teksten en handschriften als interpunctieteken gebruikt werd, bijv. in de Lanceloet-compilatie en in het Leidse Lorreinen-fragment (UB Leiden, hs. 1022).

De elevatus heeft vaak als functie de voordrager te waarschuwen dat er geen finale stembuiging gebruikt moet worden aan het eind van een inleidende zin. De punctus elevatus wordt meestal aangegeven met één punt gevolgd door een omgekeerd dakje (.^v).

Lit: J.P. Gumbert, Die Utrechter Kartäuser und ihre Bücher im frühen fünfzehnten Jahrhundert (1974) • W.P. Gerritsen, ‘Corrections and indications for oral delivery in the Middle Dutch Lancelot manuscript’ in Neerlandica manuscripta. Essays presented tot G.I. Lieftinck 3 (1976), p. 39-59 • J.B. van der Have, Roman der Lorreinen: de fragmenten en het geheel (1990), p. 79.

punctus circumflexus

punctus interrogativus