Christelijke gezangen en liederen

CXLIV. Danklied na het Avondmaal.

Verlosten! nu het hart na boven,
Waar onze Iesus leeft!
Wie zal ons nu het heil ontrooven
’t Geen Hij verworven heeft?
Wie zal zich durven onderwinden
’t Verstand, door Hem verlicht,
Op nieuws t’ ontluistren, te verblinden,
In ’t kennen van zijn’ pligt.

2     Nooit zal de Deugd haar steunpunt derven
Op ’t heilrijk Vreê-verbond,
Bevestigd door ’t vrijwillig sterven
Van onzen Heer, gegrond.
De Christen ziet, in Iesus lijden,
Zijn ingeschapen kragt,

[fol. N3r]

En leert van Hem volhardend strijden
Met aardsche drift en magt.

3     De strijd, dien Iesus heeft gestreeden,
De wrok der huichlaarij,
De hoon, de smart aan ’t kruis geleeden
Zijn Eeuwen reeds voorbij;
Zijn reis van zoo veel lastig’ uuren
Voor lang reeds afgeleid,
’t Gevolg daarvan, Zijn loon zal duuren,
Door d’ eindlooz’ Eeuwigheid.

4     ’t Recht ons te schenken van Gods kindren
Was dit bedoeld gewin;
En zouden wij dit loon vermindren
Door zond’ en wereldmin?
Dan straft’ het knaagende geweeten
Onz’ ijdle Godsdienstpraal,
Ons zorgloos, stout, onwaardig eeten
Aan ’t Heilig Avondmaal.

[fol. N3v]

5     ‘Verhoogde Iesus! wij gevoelen
Te sterk Uw waard’ als vrind,
Dan dat ooit d’ ijver zou verkoelen
Waarmeed’ ons hart U mint.
Het is ons ernst voor U te leeven,
Daar Uw gedagtenis,
Door ’t heilig voorbeeld ons gegeeven,
Op nieuws ons dierbaar is.’