Christelijke gezangen en liederen

CXLIII. Tweede gezang bij het gebruik des Avondmaals.

O Iesus! ô waar rukt de liefde,
Die U aan ’t kruis zoo kragtig griefde,
Waar heenen rukt zij ons gemoed,
Terwijl w’ in ’t een en ’t ander teken
Uw wreed gemarteld lijf zien breeken,
Zien plengen Uw gezegend bloed.

2     Was dit het loon voor zoo veel’

[fol. N1v]

werken,
Zoo vol van Goddelijke merken,
Zoo vol van zegen, vaak gedaan?
Of kwaamt Gij tot dit eind’, ô Waarde!
Door ’s Vaders wijs beleid op aarde,
Om zulk een kruislot t’ ondergaan.

3     ô Ia, Gij kwaamt hier om te lijden,
En dus het menschdom te bevrijden
Voor Gods rechtvaardig’ ongenaê.
ô Liefde! Liefde, rijk van zegen!
Waar vindt de ziel, in ’t overweegen
Van Uwe kragt, Uw’ wedergaê.

4     Laat vorsten, om hun onderdaanen
Den weg tot tijdlijk heil te baanen,
Zich willig geeven in den dood;
Gij troostt’ U duizend doôn te sterven,
Waardoor G’ ons ’t eeuwig heil doet erven,
Uw Liefd’ is duizendmaal zoo groot.

[fol. N2r]

5     Laat vrinden door getrouwe vrinden
Zich ramp en lijden onderwinden;
Gij gingt onschuldig in den dood,
Om afgedwaalde stervelingen,
Om zondaars aan ’t verderf t’ ontwringen,
Uw Liefd’ is duizendmaal zoo groot.

6     Laat David wenschen, om zijn leeven
Voor zijn’ ontaarden Zoon te geeven;
Gij wenschte niet; maar leedt den dood
Voor menschen, diep in schuld gevallen:
Gods Zoon, Gij waardigste van allen!
Uw Liefd’ is duizendmaal zoo groot.

7     Ach! dat dit beeld ons niet bij vlaagen,
Of nu alleen, maar alle dagen,
All’ uuren blijve voor ’t gezigt,
En ons met ernstige gedagen
Steeds doe be-

[fol. N2v]

denken, steeds betrachten
Het werk, waartoe G’ ons hebt verpligt.