Christelijke gezangen en liederen

CXXXVIII. Eerste lied ter voorbereiding voor het Avondmaal.

Wat kan het hart meêr zagten wellust schenken,
Dan aan een’ vriend, een’ dierbren vriend te denken,
Die onder ons, vol liefd’ eenmaal verkeerde,
Den weg tot heil, den schoonsten Godsdienst leerde,
Door

[fol. M7v]

zucht tot deugd, en menschenmin gedreeven,
Ons zaligde, ten kosten van Zijn leeven.

2     Een groot getal van eeuwen is verdweenen,
Zints dat G’ op aard’, ô Iesus! zijt verscheenen,
Dat G’ onder ons, als broeder, vriendlijk woonde,
Gods majesteit, Gods magt, Gods liefd’ ons toonde,
Dat G’ ons ten nutt’, U zelf geheel verzaakte,
Van zond’ ons vrij, aan God ons dienstbaar maakte.

3     Dan zinlijkheid, gehegt aan beuzelingen,
Gewoel, gedruisch, zorg, veel beslommeringen,
Gewoont’ aan ’t goed’, ons door Uw gunst geschonken,
Verhinderden het hart in dank t’ ontvonken;
Hadt Gij ons zelf geen plegtig uur doen wijden
Aan Uwe Liefd’ en Uw verdienstlijk Lijden.

4     Dat uur genaakt, ô! laat ons allen trachten,

[fol. M8r]

Door stillen ernst, door heilige gedagten,
Door allen wrok uit ons gemoed te weeren,
Vergeeflijkheid, geduld en moed te leeren;
Door onzen geest met ootmoed te vercieren,
Het Avondmaal, betaamelijk te vieren.

5     ‘Wil zelf, ô God! ons hiertoe voorbereiden,
Ons, in den geest na Golgotha geleiden,
Om vaste deugd, om sterk beproefd vertrouwen,
Om Iesus liefd’ in Zijnen dood t’ aanschouwen;
Geef Gij ’t besluit om Iesus na te streeven,
Meêr duurzaamheid, meêr moed, meêr kragt, meêr leeven.’