Christelijke gezangen en liederen

[fol. L6r]

CXXIV. Jesus dood.

Een aakelige duisterheid
Werdt over ’t Ioodsche Land verspreid,
Bij ’t eind van Iesus smartlijk lijden;
Dat sombre werkt’ op Iesus hart
En voegde zielangst bij Zijn smart.

2     ‘Mijn God, mijn God!’ dus klaagde Hij,
‘Waarom, waarom verlaat Gij mij
In deez’ ontzaglijk’ oogenblikken?’
Doch Hij verhief zich boven ’t lot,
En zag Zijn’ Vader in Zijn’ God.

3     Ia, steunend’ op Gods liefd’ en magt,
Riep Hij:‘Mijn Vader! ’t is volbragt.
’k Beveel mijn’ geest in Uwe handen.’
Zo spreekend legt Hij ’t leeven af,
Die

[fol. L6v]

zich aan God gantsch overgaf.

4     Bedaard, gerust, met stille vreugd
Sloot dus de Martelaar der Deugd
Zijn kort, Zijn moeilijk, werkzaam leeven,
Waarin noch haat, noch nijd, noch list
Een’ enkle vlek t’ ontdekken wist.

5     Het is volbragt! geen nieuwe leer,
Geen Goddelijk’ Orakels meêr,
Geen Tempeldienst, geen Offeranden;
Het is volbragt! de mensch verlicht,
Ten Geestelijk’ eerdienst slechts verpligt!

6     Gods Zoon heeft nu Zijn werk gedaan,
Onz’ arbeid, Broeders! vangt nu aan.
Wie zagt en zalig wenscht te sterven;
Volbreng zijn’ pligt, in lief en leed,
Standvastig, zo als Iesus deedt.