Christelijke gezangen en liederen

[fol. I4v]

C. Broederlijke liefde.

Die God, die uit het niet ons schiep,
Door goedheid aangedreeven,
Ons tot bestaan en welzijn riep,
Schonk ook het dierbaar leeven;
Schonk ook bewustzijn en verstand
Aan duizend schepslen die zijn hand
Tot menschen heeft verheven.

2     Dan, dit veréénigd Godsgeslacht
Moest, om geluk t’ erlangen,
Geduurig hulp, vertroosting, kragt
Van wederzijd’ ontvangen,
Om dus in Broederlijke min,
Als kindren van één huisgezin,
Elkandren aan te hangen.

3     Maar ach! laaghartig’ eigenbaat
Wist ras dien vreê te stooren,
En deez’, door God, verëende staat
Ging door de twist verlooren;
Men wild’, aan ’t zelfbelang ge-

[fol. I5r]

hegt,
Van Broederschap, noch Menschlijk Recht,
Noch Liefdepligten hooren.

4     Tot eindelijk de Man verscheen,
Die Liefd’ en Weldoen leerde,
Die in den mensch den mensch alleen
Zag, kend’ en hoog waardeerde,
Ten blijk, hoe Hij den hoogmoed doemt,
Ons stervelingen Broeders noemt,
Schoon Hij met God verkeerde.

5     En zouden wij door waan verleid,
Gevoelloos, onberaaden,
De hoofdleer van de Christenheid,
De Liefd’ in woord en daaden,
Als ongeschikt voor onzen stand,
En staat, en eeuw, en vaderland,
Vol ijdlen trotsch, versmaaden.

6     Neen! Broederliefd’ is een gebod
In ieders hart geschreeven,
En niet door willekeur, maar God,
Den mensch tot

[fol. I5v]

heil gegeeven.
Laat ons dan, met veréénden zin,
In ongeveinsde Broedermin,
Dienstvaardig t’ zamen leeven.