Christelijke gezangen en liederen

LXXXVII. Het vergenoegen.

Nooit heeft de stand, nooit hebben goedren
Den mensch standvasten vreê bereid.
De waare ruste der gemoedren
Is Deugd en Vergenoegzaamheid.
Ge-

[fol. H2v]

niet, wat God u toe wil voegen,
Derf willig, wat gij hier geniet:
Want ieder stand heeft zijn genoegen,
En ieder stand heeft zijn verdriet.

2     God is de Heer: Zijn gunst en zegen
Verdeelt Hij naar Zijn wijze magt:
Niet zo als wij te wenschen pleegen,
Maar zo als Hij het heilzaam acht.
Durft g’ u vermeten om te denken,
Dat Zijne liefd’ u gantsch vergeet?
Meêr dan wij waard zijn, wil Hij schenken,
En ’t geen Hij schenkt doet ons nooit leed.

3     Verteer dan niet uw leevenskragten,
In knaagend’ onrust en in spijt,
Wil uwen pligt getrouw betrachten,
En smaak ’t genot van uwen tijd.

[fol. H3r]

ô God! dat w’ ons U overgeeven,
Schoon zelfs ons ramp op ramp beloop’,
Te vreden in dit vluchtig leeven,
Met d’ ochtendschemering der hoop.