Christelijke gezangen en liederen

LXXV. Vaderlands-liefde.

Aan ons, die ’t licht der rede leidt,
Vertoont zich d’ onverschilligheid,
In al haar’ haatelijke kleuren;
Zij, die voor ’t heil der volkren blind,
Den band, die volkren zamenbindt,
Gevoelloos durft aan stukken scheuren.

2     Hoe zelfs die pest der Maatschappij
De deur ontsluit voor dwinglandij,
Leert ons

[fol. G2r]

de reed’ op vaste gronden;
Ja zij, zij weet ons t’ overreên,
Hoe met het heil van ’t algemeen
Het eigen heil naauw is verbonden.

3     Gelijk elk lid, hetgeen zijn’ pligt
Ten dienst van ’t gantsche lijf verricht
Langs veel’ en onderscheide wegen,
Zich zelf ook dient; zo ook ’t verstand,
Dat wijslijk werkt voor ’t Vaderland;
Het deelt in d’ algemeenen zegen.

4     Is ’t niet de deugd, die ons gebiedt,
Al wat gij wilt, dat u geschiedt,
Zult g’ aan uw naasten ook verrichten;
Ja zette Jesus, onze Heer,
Dien stempel niet op zijne leer,
Als een der eerste Christen-pligten.

5     Die deugd gebiedt vooral, dat wij
Het heil, het leed der Maatschappij,
Als eige heil en leed betrachten,
Als onze naast’ aan haar gehegt;
En zij verachten ’t hoog-

[fol. G2v]

ste recht,
Die roekloos dit gebod verachten.

6     Van hier dan dwaalend onbescheid,
Dat driest de liefde, daar zij pleit
Voor ’t Vaderland, durft tegenstreeven;
Die weigren durft aan Jesus stem,
Die klaagd’ om ’t lot, Jerusalem
Bedreigende, gehoor te geeven.