Christelijke gezangen en liederen

[fol. F12r]

LXXIII. Dankbaarheid.

Wijs hebt g’, ô God! ons opgeleid,
Diep ingedrukt in ons gemoed,
En door het zelfbelang gevoed,
Den blijden pligt der Dankbaarheid.
Daar elk, die deezen pligt verzaakt,
Zichzelf een haatlijk monster maakt,
Een monster in zijn eigen oogen;
Die, hoe rampzalig hij ook leeft,
Hoe arm, hoe krank, geen recht meêr heeft
Op hulp, op troost, op mededoogen.

2     ô Dienstbehoevend sterveling!
Geen hulp, geen vriendschap, troost of raad,
Geen goed aan u beweezen daad,
Hoe kleen, zij in uw oog gering.
De Burgerwet, het Menschlijk recht
Straft geen ondankbaarheid, hoe slecht,
Maar onverschillig, on-

[fol. F12v]

-bewoogen,
Zijn dank te weigren aan een’ vriend,
Wiens liefd’ en hulp ons heeft gediend,
Is roof en diefstal in Gods oogen.

3     ô Maakt den menschenvriend niet moê,
Die goed, en kragt, en geest, en tijd
Aan ’t waar geluk der menschheid wijdt,
ô Sluit zijn milde hand niet toe.
Denkt, dat elk, die ondankbaar leeft
Een masker aan de vrekheid geeft,
En d’ onschuld in zijn schuld doet deelen;
Laat dan Natuur, ons eigen hart,
Laat deernis met des naastens smart
De Dankbaarheid ons aanbeveelen.