Christelijke gezangen en liederen

[fol. F6r]

IV. afdeeling. Pligten jegens de naasten.

[fol. F7r]

LXVIII. Goedwilligheid.

In ieder mensch zien w’ een’ Natuurgenoot,
Die uit één stam, het zelfde bloed ontsproot.
’t Zij hem de zon in ’t gloeijend zuiden schroeit,
’t Zij zijne kragt in ’t noord door koude groeit,
’t Zij hij als dier slechts zinnelijk geniet,
’t Zij hij alreeds zijn’ geest ontwikkeld ziet,
’t Zij hij zich zelf in keetnen voelt geprangd,
’t Zij hij geen wet dan van zijn’ pligt ontvangt,
’t Zij hem ’t geluk begunstigt of verstoot:
In ieder mensch zien w’ een’ Natuurgenoot!

2     De zondaar zelf, van ’t redenspoor verdwaald,
Hoe ook verpest, hoe schroomlijk diep gedaald,
Die, daar hij woest in slordig’ ondeugd leeft,
Van ’t beeld zijn’s Gods,

[fol. F7v]

geen’ trek behouden heeft,
Houdt, daar God zelf nog zijn berouw verbeidt,
Volkomen recht op elks goedwilligheid.
Hadt ’s Hemels zorg niet onzen val verhoed,
Hadt onkund’ ons tot ondeugd opgevoed,
Wie toch van ons, zou niet, naar allen schijn,
Een even groot’ of grooter booswigt zijn?

3     Wie onzen geest bedroefd hebb’ en beroerd,
Het zij, door drift of zwakheid weggevoerd,
Door laster, smaad en hoon ons hebb’ gesard,
Hij houdt toch plaats in ons goedwillig hart,
Ook hij blijft mensch, geen haatlijk overleg,
Geen booze wil; maar hartstogt sleept hem weg. –
Welwillendheid, die, als de drift bekoelt,
Zelfs deerenis met haaren vijand voelt!
Gij zijt de deugd, die ’t

[fol. F8r]

grootste wonder doet,
En, als God zelf het kwaad verwint door ’t goed.

4     Dat elk van ons na deeze deugd dan streef,
Wat voelt en denkt, plaats in zijn harte geef.
Men volge God, die al wat leeft, bemint,
In al zijn werk een welbehaagen vindt,
Meêdoogend zelfs nog aan den zondaar denkt,
Hem zonneschijn en vruchtbren regen schenkt,
Welwillendheid! nooit naar waardij geschat,
Die ’t gantsch heelal met uwe liefd’ omvat,
Met voorspoed juicht, met druk en rampspoed lijdt,
U blijv’ ons hart, voor altoos toegewijd!