Christelijke gezangen en liederen

XLV. Liefde tot Jesus.

’t Hart door Iesus liefd’ ontstoken,
Heeft den kluister losgebroken
Van de liefde tot deez’ aard,
Wijl ’t op beter liefde staart.
Maar wat zullen wij Hem wijden,
Voor dat leeven, voor dat lijden,
Voor die liefde, voor dien dood,
ô! Geen gaaven zijn zo groot.

2     Iesus! slaa in gunst uw’ oogen
Op ons zwak, ons needrig poogen,
Dat, door hoop op hulp geschraagd,
Blijk van wederliefde draagt.
Hoor met zwakk’ en flaauwe klanken
Onze liefd’ Uw liefde danken,
Neem, met onzen wil voldaan,
Onze dankbre zuchten aan.

3     U, ô Iesus! nooit volpreezen,
Die ons ’t

[fol. D12r]

pad hebt aangeweezen,
Dat uit ’s werelds ijdelheid
Recht na ’t waar genoegen leidt;
U te volgen, na te streeven,
Oudste Broeder! Gids ten leeven!
Toon’, hoe ’t U gewijd gemoed,
Onverdeelde liefde voedt.

4     ’t Hart, die liefde toegeheiligd,
Voor verleiding steeds beveiligd,
Sluip’ geen dwaaze zondenmin,
Liefde tot de wereld, in.
Iesus! zijt G’ ons oog ontweeken,
Dat dan onze daaden spreeken
Van de liefd’ aan U gewijd,
Schoon Gij niet op aarde zijt.

5     Daaden gaan voor ijdle klanken.
Diep bedrukten, armen, kranken;
Zulke broeders liet G’ ons naa;
Iesus! zulke zusters; – ja!
Zij zijn ’t die Uw plaats vervangen;
Troost, verkwikking zijn Gezangen,
Liederen zijn hulp en raad;
Zo blijkt weêrmin in de daad.