Christelijke gezangen en liederen

[fol. D4v]

XXXIX. Kloekmoedigheid.

Dáár, waar de hoofddrift woelt,
Geheel haar kragt gevoelt,
Werkt om ons t’ overmannen,
Onz’ aangebooren aart
Zich voor die drift verklaart,
Met haar durft zamen spannen;
Dáár, waar ’t al duisternis,
Gevaar, verzoeking is,
Waar w’ ons ook heen begeeven;
Elk voorbeeld ons verleidt,
Dáár is Kloekmoedigheid
Der deugd getrouw te leeven.

2     Hij, die, als ’t ongeloof,
Voor overtuiging doof,
Van alle deugd verbasterd,
Met goede zeden spot,
Onzinnig, Godsdienst, God
En waare Vroomheid lastert,
Dan nog alléén durft gaan
Op Waarheids smalle baan;
Getrouw aan zijn

[fol. D5r]

geweeten,
Niet na de wereld vraagt,
Roem op den Godsdienst draagt
Hij mag Kloekmoedig heeten.

3     De huizelijke vrouw,
Die aan haar pligt getrouw,
Stil lijden moet verduuren,
Kwijnt onder smaad en hoon,
Schoon dat geen martelkroon
Van roem haar aan kan vuuren;
Die gantsch zich zelf verzaakt,
Door lijden zich volmaakt,
Dan naauw haar’ naam hoort noemen,
Doch die, sterk in haar deugd,
Zich stil in God verheugt,
Moet elk Kloekmoedig roemen.

4     ô Christnen! laaten wij,
Van dwaaze volgzucht vrij,
Geen zwakke menschen vreezen;
Wie ook de deugd verzaak’,
Wie ook den Godsdienst wraak’,
Bijzonder durven weezen;
Want, hij,

[fol. D5v]

die t’ allen tijd,
Het zeedlijk kwaad bestrijdt
Naar d’ inspraak van ’t geweeten,
’t Zij hij verleiding vliedt,
Of kloeken weêrstand biedt,
Moet steeds Kloekmoedig heeten.