Christelijke gezangen en liederen

XXVI. God alleen het vorwerp van lof.

Dat ons hart niet word’ bedroogen
Door den glimp van loozen schijn;
’t Zie door ’t masker. Kundig’ oogen
Zien de dingen,

[fol. C4r]

zo ze zijn.
’t Is al ijdel wat men ziet,
’t Geen men waande, vindt men niet.

2     Dat geen hoop op aardsche magten
’t Hart des sterflings vleij’ en streel’.
Heil kunt gij van haar niet wagten;
Ydelheid is ook haar deel.
Zoek geen vasten toeverlaat
Bij hem, die zelf wankel staat.

3     Bloemen zijn ’t, die dorren moeten.
Bid haar nu de morgen aan,
D’ avond treedt haar ligt met voeten,
Zo gereezen, zo vergaan.
D’ ijdelheid is staatspilaar,
Dwaas die zich vertrouwt op haar.

4     Zouden wij het stof dan looven,
Zweevend langs de nietig’ aard;
Neen! de geest verrukt na boven!
Daar is ’t waare loovenswaard.
Buigen w’ ons dan juichend neêr.
Groote God! aan U zij d’ eer!

[fol. C4v]

5     Groote God! ons gantsche leeven,
Al onz’ arbeid, poogen, vlijt,
Kragten ons door U gegeeven,
Zijn een offer, U gewijd.
Zangen, zuchten en gebeên
Wijden wij aan U alleen.