Christelijke gezangen en liederen

XXIV. Gods algenoegzaamheid en gelukzaligheid.

D’ aandacht, ’t aardsch gewoel ontweeken,
Voelt, ô God! zich voorbereid,
Om met diep ontzag te spreeken
Van Uw’ Algenoegzaamheid.
Kan de geest, met al de kragt,
Die verbeelding hem kan schenken,
’t Grootst Verstand, de hoogste Magt,
Anders, dan Volzalig denken.

2     Gij waart, voor dat starren blonken,

[fol. C2v]

Voor de wereld was gegrond,
’t Zijn aan ’t niet-zijn wierd geschonken,
Voor iets, buiten U bestondt;
Gij waart, ô Onëindig God!
Niet vereerd, niet aangebeden,
Algenoegzaam in ’t genot
Van all’ Uw Volkomenheden.

3     D’ ondeugd door geen wet te toomen,
Daar zij tegen U zelfs woedt,
Moog heel ’t aardrijk overstroomen,
Door haar onbetembren vloed,
Schoon in spoorlooz’ overdaad
Uwe Schepping ging verlooren,
Al deez’ onord’, al dit kwaad
Zoud’ Uw zaligheid niet stooren.

4     Eeuwig’ Oorzaak van ons leeven!
Ach! wat zou de sterveling
Door zijn huld’ U kunnen geeven,
Dan ’t geen hij van U ontving;
Zelfgerustheid, Hoop en Vreugd
Doet ons Uwe Wet bewaaren,
Want, ô God! de reinste deugd
Kan aan U geen voordeel baaren.