Verzameld werk. Deel 2. Gedichten

[p. 125]

Winters

Haar hart wordt daaglijks minder,
haar leven spoedt ten eind.
De winter blijft een hinder,
ook als het zonlicht schijnt

en, dwars over het laken,
schuw naar haar mondhoek glijdt
en waarschuwt om te waken
en dreigt met eeuwigheid.

Misschien dat hij terugkomt
en haar nog eenmaal kust.
Het hart, dat weer geducht pompt,
weert zich naar hartelust.

Hij heeft eindlijk vernomen
dat zij hier op hem wacht
en is met spoed gekomen
diep in de winternacht.

Hij heft haar in zijn armen,
hij kust zo heerlijk koel.
Zijn woorden zijn iets warmer:
‘ma mie, ma drue, ma poule.’