Verzameld werk. Deel 2. Gedichten

[p. 108]

Twee mensen

Ach, alle mensenwegen
zij voeren tot de pijn.
Nu moet ik haar verplegen,
ik die verpleegd wou zijn.

Ik zag eerst het getover
der vrouw die zich ontkleedt.
Dan denkt men nauwlijks over
aanwezigheid van leed.

Maar onverwachts haar snikken
zo luid als van een kind.
Niet ieder kan zich schikken.
Niet altijd leeft men blind.

Wij hebben slechts vijf zinnen.
Die stuiten steeds op pijn.
Nu moet ik haar beminnen,
ik die bemind wou zijn.