Verzameld werk. Deel 2. Gedichten

[p. 45]

Fatum

Ik zag de wallen van mijn vaderland,
indien ooit krachtig, thans geheel ontkracht.
Door indruk van ruïne overmand
weet ik, dat Spanje slechts haar einde wacht.

Ik liep het veld in, waar de waterval
der beken, van hun winterijs ontdooid,
zich mengde met geblaat, droever dan ooit,
van schapen stromplend naar de oude stal.

Als ik tenslot, op de versleten drempel,
mijn eigen huis niet durfde binnengaan,
't was om 't verganklijke van het bestaan,

dat drukte op elk ding zijn aaklig stempel.
Niets was er van wat aan het oog zich bood,
dat geen herinnring inhield aan de dood.

(vrij naar Quevedo)