Verzameld werk. Deel 2. Gedichten

[p. 44]

Solveig

Hoe lang reeds, in de schaduw van de linden,
vertoeft Peer Gynt in deze dodengaarde,
waar Solveig uitgestrekt ligt in de aarde,
doodstil, als allen, die zich hier bevinden.

Een stem ruist in de toppen van de bomen
en maakt misbaar, omdat zij is gestorven
en hij zolang, schoon uitgeput, verzworven,
najoeg, niet de beminde, maar zijn dromen.

Pas nu hij zijn verlangen niet verzaakt,
maar weer vermag zijn liefde te verduren,
voelt hij hoe zacht haar engelvleugel raakt

als hij in 't broeien der namiddaguren
alsof hij uit een donkre dood ontwaakt,
verwonderd omkijkt tussen kerkhofmuren.