Verzameld werk. Deel 2. Gedichten

[p. 43]

Pijn

Ach, alle mensenwegen,
zij voeren tot de pijn.
Nu moet ik haar verplegen,
ik, die verpleegd wou zijn.

Ik luister naar haar snikken
zo luid als van een kind:
‘Niet ieder kan zich schikken,
niet altijd leeft men blind.

Nooit laat zich achterhalen
de droom van zonde en vuur,
die voor het oog blijft stralen
als ware hij puur azuur.’

Zij heeft veel meer gesproken
soms woest en soms haast kalm,
bij tijden onderbroken
door stilten als door een galm.

Ach, alle mensenwegen,
zij voeren tot de pijn.
Nu moet ik haar verplegen,
ik, die verpleegd wou zijn.