Verzameld werk. Deel 2. Gedichten

[p. 17]

De verloochening

Romeinse centurionen, die hem vatten,
lachten soms later om zijn wilde angst,
maar zij beseften niet, dat nog het langst
zijn zonde hún kurassen zou bespatten.

Wie aangesteld zijn als de koude wachten
van het gegrondvest imperiaal bestel,
wel zijn zij in der vorsten oog in tel,
de harten echter laten zij versmachten.

De diepte van zijn zonde was doorpeild,
toen Petrus, eenmaal stil en stroef geworden,
eenmaal zijn vrees bedwongen voor de horde,

in angstdroom zag, hoe Christus ingelijfd
werd bij steeds wilder joelende cohorten,
die nu Mis vieren in hun barre forten.