Occasio arrepta. Neglecta

[fol. **4v]

Tempvs et Occasio sva explicant mvnia. 1.

A.

Tempvs ego, sine quo nihil est quodcunque creatum est.
Me sine nec coelum, neque coelo sidera, nec sol
Aureus irradient: sine me, nec terra, nec aequor,
Et quidquid vasta Mundi compage tenetur,
Existant: Sed enim, per me, velut omnia constant;
Omnia sic rursum, per me, revoluta labascent.

B.

Illa ego, quae priscis Occasio cognita Seclis.
Me quicunque catus non fastidiuit, amico
Sed vultu acceptam tenuit, mandata capessens;
Ille sibi, compos voti, decora ampla parauit.

[p. 1]

Occasio arrepta. Neglecta. Illivs commoda, hvivs incommoda.

Schematis 1. explicatio;
Quo Tempvs & Occasio sua munia in Typo declarant.

Schematis 1. Caput 1.

Quaeritur, quid sit Tempus.

QVemadmodvm in praesenti Typo, Temporis Occasionisqve videmus effigiem; ita hoc schemate quid eiusmodi vtriusque delineatio sibi velit, nobis est interpretandum: & primùm quidem, quid sit Tempus.

Quàm facilis est in labyrinthum ingressus, quin & progressus, cùm nusquam se non pandat via progressuro; tam est difficilis exitus, cùm obuia quaeque ad maiorem semper magisque intricatam abducant viae difficultatem & regrediendi perplexitatem. Non aliter hîc quoque nobis accideret, si inuiam illam ingredi vellemus obscuritatem, solicitamque disquisitionem, qua quaeri solet, quid propriè sit Tempus: cùm alioqui sit satis obuium, mente complecti, quid communi modo loquendi Tempus appellemus.

[p. 2]

Verumtamen, animi gratiâ, quantum quasi ductu fili cuiusdam tutò licet, vestibulum saltem passibus aliquot tentemus; vt solent qui iuxta cymbam natant, in quam se vel periclitantes vel nando fessi recipiant; quandoquidem tam speciatim in hoc typo Temporis formam vsumque in medium constituimus.

D. Augustini aliquousque ad id ponè legamus vestigia.⁺ Quid, inquit ille, est tempus? Quis hoc facilè breuiterque explicauerit? Quis hoc, ad verbum de illo proferendum, vel cogitatione comprehenderit? Quid autem⁺ familiarius & notius in loquendo commemoramus, quàm tempus?

Et intelligimur vtique, cùm id loquimur; intelligimus etiam, cùm alio id loquente audimus. Quid est ergo tempus? Si nemo ex me quaerat, scio; si quaerenti explicare velim, nescio. Fidenter tamen dico, scire me, quòd si nihil praeteriret, non esset praeteritum tempus; & si nihil adueniret, non esset futurum tempus; & si nihil esset, non esset praesens tempus. Ita Doctor ille Ecclesiae singularis. Cuius si quis penitiùs ingrediatur studiosam constantemque temporis inuestigationem, varijs ambagibus circumuentus, non facilè, nisi ipsi inhaerendo, regressum repererit. Nam & ipse, totis libri illius viginti duobus pluribusque capitibus, non semel, vt nauarchus in altum deuectus oceanum sidus intuens, ad benignam Dei opem recurrit, vt se queat extricare. Quaero (inquit) Pater; non affirmo. Deus meus, praefide mihi, & rege me. Item alibi: Sine me, Domine, ampliùs quaerere: Spes mea, non conturbetur intentio mea. Aliàs sic: Exarsit animus meus, nosse istud implicatissimum aenigma. Noli claudere, Domine Deus meus; bone Pater, per Christum obsecro; noli claudere desiderio meo ista, & vsitata & abdita, quò minùs in ea penetret, & dilucescant allucente misericordia tua, Domine. Ita alio loco: Dicimus, tempus & tempus, tempora & tempora: quamdiu dixit hoc ille, quamdiu fecit hoc ille, & quàm longo tempore illum non vidi: & duplum temporis habet haec syllaba, ad illam simplam breuem. Dicimus haec, & au-

+ August. Confess. lib. 21. cap. 14.

+ Temporis inuestigatio.

[p. 3]

dimus haec; & intelligimur & intelligimus: manifestissima & vsitatissima sunt, & eadem rursus nimis latent, & noua est inuentio eorum. Alibi idem Aurelius: Confiteor tibi, Domine, ignorare me adhuc, quid sit tempus. Et rursus confiteor tibi, Domine, scire me in tempore ista dicere, & diu me iam loqui de tempore, atque id ipsum diu, non esse nisi moram temporis.