Verspreide en nagelaten gedichten

(1869)–Johan Michael Dautzenberg– rechtenstatus



[pagina 392]
Flos paradisi. De herfst, voor klacht en zuchten doof, Kwam schielik toegenaderd; Dor wervelt reeds der linden loof En de olm treurt half ontbladerd, En wat nog talmt aan struik en boom Verliest den laatsten luister; De tijd - electrisch snelle stroom - Verzwindt in nacht en duister.
[pagina 393]
Haast dreigt de winter scherp en bits, De stormen gaan aan 't loeien, Haast zal geen gras, geen halmenspits Meer op den akker groeien. Naar 't zuiden trekt de zwaluw thans, Waar andere starren gloren. En waar een mildere zonneglans Elks aanzijn kan bekoren. De zwaluw laat de streke lands, Waarin zij werd geboren, Zij zoekt in gindschen hemeltrans Een nestjen op te sporen. En Leonie, dat schoone kind Van nauwliks zestien lenten, Verschrikt voor killen noordenwind En hijgt naar Sions tenten. Heur boezem beeft, heur hart is ziek, Zij zit zoo zeer te zuchten; Wel wenscht ook zij der zwaluw wiek Om mee van hier te vluchten.
[pagina 394]
Edoch bindt menige liefdeband Ze aan vader en aan moeder, Als oudste houdt ze bij der hand Den kleinen, jongsten broeder. Zij klampt zich nu aan 't leven vast En aan die trouwe harten, Zij voelt niet meer des adems last, Noch verdere aardsche smarten. Zij waant zich op der moeder schoot En glimlacht, reeds een engel... De schoonste bloem ligt bleek en dood, Ontrukt aan haren stengel! Oct. 1862.