Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 375]

Gelegenheidsstukken.

[p. 377]

Op den dood der koningin.

Hoeveel tranen reeds gevloten
Om die dierbre koningin!
Kleinen minder haar en grooten
Met oprechten trouwen zin.
Wien veur deugd de boezem gloeit,
Of ze hut of troon ombloeit,
Die ontvangt 'nen naren schok
Van den klank der doodenklok.

Alles was in haar vereenigd,
Die niet meer bij ons ontwaakt,
Wat het aardsche jammer lenigt,
Wat de vrouw tot engel maakt.
Gade trouw en moeder teer,
Blonk zij uit bij hoog en neer;
Zij vergat veur vreemdenleed
Wat heur eigen hart doorsneed.

[p. 378]

 

Rijklik spreidde zij de zaden

 

Harer godsvrucht overal,

 

En versierd met liefdedaden

 

Toog zij uit het jammerdal.

 

Biddend volgt des volkes schaar

 

Zijner koninginne baar...

 

Eene heilge straalt ze thans

 

In den reinsten hemelglans.

 

 

 

Als beschermend hooger wezen

 

Zweev' ze boven 't vaderland,

 

Strengele gelijk voordezen

 

Tusschen vorst en volk den band;

 

Ook behoude ze ons den troost

 

Bij het haar gelijkend kroost,

 

Bij die moederlooze jeugd

 

Heuren gloed veur elke deugd.

 

 

 

Dan verzwinden eens de tranen

 

Onzer vrome huldiging,

 

En het leed der onderdanen

 

Smelt tot heilsherinnering.

 

Die herinnring lief en zacht

 

Vreest voor geenen gravesnacht,

 

Maar ze streeft vol levenskracht

 

Tot het verste nageslacht.

Oct. 1850.