|
| |
| |
| |
Vrijagie ende bruloft.
Vlieghic so vluch als die hinde
Na minen ghevleughelden boot.
Die oevers blincken ende bloeijen
Bi sdaghes stervenden gloet,
Icken hoeve niet te roeijen
Ic volghe den ruuschenden vloet.
Eerst waer die Schelde draeijet
Onverre dier bochtighe ree,
Waer van der borcht neerswaeijet
Een doexken so blanc als die snee,
| |
| |
Daer bindic op den strande
Bloemen bi jeughdigher min.
Ic fluustere sancackoorden
Si wispert honinghwoorden
Noch sneller dan die stroom,
Ic verlate die lustwarande
Eerst langh na middernacht,
Ende steecke van den sande
Met niewer jonghelinxkracht.
Behendich weetic te streven
Al teghen stroom ende vloet -
O, condic der liefde steven
| |
| |
Morghen, bi helderen daghe
Stuuric den stroom omlaegh,
Die doot- ochte levensvraegh:
- ‘Gheene blom is uutghesochter,
‘Ic weetet, in Nederlant,
‘Lief hebbic uwe dochter,
‘Schenckt, schenckt mi heure hant!’
So sal ic moedich spreecken
Tot vader ende moeder saem,
Dan steeck ic kort nadesen
Vanden breeden Scheldestroom,
Met rijcken guldenen soom.
| |
| |
Ende in des wimpels schade,
Een ridder met sijnre gade
Der laghere borcht toe voer.
Die wanghe hem ontgloeide
Als roosighe morghenschijn.
Die stammen metten sprute
Voort schoone Scheldeslot.
De borchheer comt niewsghierich
Si naderen vranc ende swierich
‘Weest welcom, edele ridder,
Een vrome wensch ghejont!
| |
| |
‘Die clocke cleppet ten eten
Weest blij bi mij gheseten,
Ghenieten der soete rust,
Wilt biden vrolicken male
Daer saghen si met ooghen
Veur sessen ghereet dat mael.
Die borchvrou stapte binnen,
Die dochter aen der hant -
Wat wonderschoon beghinnen
Veur keurighen liefdebant!
Doe metten rhijnschen wine
Die schael in die ronde ginc,
Doe seide de borchheer fine
| |
| |
‘Als ghi des avonts fluustert
Dan werdet ghi afgheluustert
‘Staect dies den grooten iever,
Die mi des nachts ontsticht:
Ghemint ende cusset u liever
Fladderen over het Schelt,
Van beemt ende oevervelt.
Die sonne blict in den spieghel
Vanden oneindighen vliet,
In sijnre golven ghewieghel
Slingheren lisch ende riet.
Sacht over dat lachende water
Slinghert ooc boot bi boot,
Houdt samen die cleene vloot.
| |
| |
't is eene schaetrende menicht
Natuurvol ende vol gheest,
Jeughdich, vreughdich vereenicht
Die wimpeldoecken swieren
Veelcleurich deur die locht,
Men can niet schooner vieren
Ons paer heeft puur ende louter
Ghesnoert den liefdebant,
Ghewisselt voor den outer
Hoe schoon ist nu te vlieghen
Al over den breeder stroom,
Hoe lief elcander te wieghen
Na savonts minneghelispel
Ontstond nu soeter ghewispel
Al sonder angstighe sorch:
| |
| |
- ‘Sint dattic di quam teghen,
Soet op ons beide neer.’ -
- ‘Sint dattic di aenschoude,
Mijn gheest een huseken boude
Verwijdert van allen grief.’ -
- ‘Ende in dat huseken schoone,
Daer vluchtic steets tot di,
Gheen coninc op sinen throne
En sij so blide als wi!’ -
Si dructen elcander die handen
Ende ructen sijd' aen sij,
Si streelden die huwelixbanden,
Speelden ende queelden blij,
Maer waenden in den hemel
Bi Gode te sijn, den Heer.
| |
| |
Die speelreis was ten ende,
Die roeijers riepen: lant!
Sprongh lustich op het strant.
Ende in des ridders veste
Men at ende dronc omt beste
Totten onderganc der son.
Dan dansede onder den linden
Dat jeughdighe gheslacht,
Dat paer sloop sonder vendel
Het sloot den binnengrendel -
Dies en cannic daer niet in,
Ons paerken laten steecken
Ins feestes schoonsten deel.
|
|
Auteursrechtvrij