Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 337]

De berghwerker.

Diep in der aerde gheheimen schoot,
Hamert ende beitelt de cnape,
Opdatti silver ochte loot
Den meestere samenschrape.

Dat lampkijn werpet door die mijn
Een naer ende doodsch ghefloncker,
Terwijl een heldere morgenschijn
Opclaret sijns herten doncker.

[p. 338]

 

Hi peinset aan smeesters bloeijende kint,

 

Hi dencket dier schoone maghet,

 

Die hi so tederlicken bemint

 

Die hem so wale behaghet.

 

 

 

Ende waer die clocke ter kercken luudt,

 

Dicht bider groene linde,

 

Daer biddet in anxten die jonghe bruut

 

Veur heuren troubeminde.

 

 

 

Dies duncket hem der aerde schoot

 

Verwandelt in bloemighe dreven,

 

Dies sietti met gout ende roosenroot

 

Omgheven sijn jeughdich leven.

 

 

 

Daer schieten op eens uten diepen gront

 

Der wateren woeste golven -

 

Die hebben dat blide herte terstont

 

Met al sire hope bedolven.