Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 249]

Kerk en staat.

Ik licht in mijnen droomen

Den sluier der vergetelheid:

Daar staat aan Scheldes zoomen

Een bouw, die hart en oogen vleit,

Die tot den grijzen wolken

De torenspitse schiet,

En de naburige volken

Ter huldiging ontbiedt.

Hoogheilige koorgezangen

Doordreunen hel den reuzendom,

Wiens luchtig breede gangen

Vervult een oprecht vrome drom.

Ik stap met schuchteren schreden

Den schoonen tempel in,

En menge mijne beden

In hunnen christenzin.

[p. 250]

 

De godsdienst gaat ten einde,

 

Ten einde 't daverende orgellied,

 

Terwijl, van verre en heinde

 

De volksstroom elders henenvliet.

 

Men beiert luid ten feeste

 

De burgerij te gaar,

 

Die opgeruimd van geeste

 

Blij jubelt hier en daar.

 

 

 

Een ander steengevaarte

 

Verheft zich ginder nieuw omhoog,

 

Wiens duizelende zwaarte

 

Verbazing wekt in ieders oog:

 

Stadhuis, stadhuis! geen koning

 

Heeft prachtiger gebouw,

 

Dan deze zuilenwoning,

 

Gesticht door burgertrouw.

 

 .

 

Met litanie en psalmen

 

In kosteliken kerkgewaad,

 

Met geurigen wierookwalmen

 

Genaakt een statige priesterstaat:

 

Hij smeekt om 's hemels zegen

 

En langen vredestijd!

 

Men juicht dan allerwegen,

 

En 't huis is ingewijd...

 

 

[p. 251]

 

Er was in ouden dagen

 

Een innige zinnige liefdeband

 

Om Kerk en Staat geslagen

 

Door 't goede vroede vaderland;

 

De stille vlaamsche zeden,

 

De prille vlaamsche taal,

 

Die stichtten ons verleden

 

Met lichten zonnestraal.

 

 

 

Na waant men zich verlichter

 

Omdat die band verbroken is;

 

Nu zingt de fransche dichter,

 

Dat stad en land gewroken is!

 

O stille vlaamsche zeden,

 

O prille vlaamsche taal,

 

Gij sticht niet meer ons heden,

 

Uw licht is zonder straal!