Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 245]

De Schelde voor Antwerpen.

Hoe glinstert, hoe schittert door 't dalende licht
De Schelde, de statige, voor ons gezicht!
Ze ontplooit wel liefst, die wondersireen,
In den zomer heure eeuw'ge hekoorlikheèn,
En dan springen we blij van den bloemigen zoom

In den lachenden stroom.

Wij kunnen ons door de verbeeldingsvlucht
Met den arend verheffen in hoogere lucht,
Wij kunnen zelfs in begoochlenden waan
Met den starren doorloopen der hemelen baan:
Maar zoo lief als die waan, en zoo schoon als die droom

Is het bad in den stroom.

[p. 246]

 

Met behendigen armen zwemmen wij vlug,

 

En laten het zilver des oevers terug,

 

Wij geraken te midden des machtigen vloeds

 

En duiken in zijne gevaarlike koets:

 

Wij vertrouwen ons stout - weg, schrik en schroom! -

 

Den te vleienden stroom.

 

 

 

Wij stijgen en dalen, wij wiegelen stil

 

En volgen der bochtige wateren gril,

 

Totdat we vernoegd om het sterkende bad

 

Den boezem herwenschen der Scheldestad:

 

En verlaten wij 't oord, dan verzelt ons in droom

 

Die volheerlike stroom.