Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 241]

De klok.

Wie dringt des morgens vrij en vrank
En ongeroepen bij ons binnen?
Wie wekt met vollen, ronden klank
Onze in den slaap gedompte zinnen?

Wie roept nadruklik en met klem
De christenschare ten gebede?
Wie is die zoete hemelstem,
Vol hooger rust en diepen vrede?

[p. 242]

 

Het is der kerk gewijde klok:

 

Zij klinkt gemoedlik allen vromen,

 

Doch heeft de booswicht heuren schok

 

Met schrik en huivring soms vernomen.

 

 

 

Met heuren tonen lenigt zij

 

Het leed der levensfrissche braven,

 

En onze doôn vereenigt zij

 

Verzuchtend in des rusthofs haven.

 

 

 

En dommelt mij bij struik of boom

 

Die dorpsstem vroeg of laat ten ooren,

 

Dan wordt in eenen tooverdroom

 

Mij al het heil der jeugd herboren.

 

 

 

Mij wordt de boezem dan zoo licht,

 

Der ziele vier ik vollen teugel,

 

Haast zweef ik, waar mijn dorpjen ligt,

 

Op vrijen, zaligen dichtervleugel.