Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 237]

De straal der godheid.

Duisternis vliedt heen en het morgenlicht beeft
Bleek en zacht vooreerst in den verren oosten,
Tot de purpurschijn den verheev'nen bergtop

Kleurt en den wijngaard.

Zilverdauw dekt bloem en gebladert; ieder
Druppel wil eenmaal in der zonne heilglans
Glinstren, eer hij sterft en tot wolk en dampkring

Weder terugkeert.

Elk bestaan op aarde is gelijk den dauwdrop.
Vurig wenscht ons hart in den duistren dalgrond,
Dat der Godheid straal op hetzelve neerschiet'

En het doortintel'.

Daal' de nacht dan af met den naren doodsangst,
's hemels schicht doorboort wat de vrees omsluiert:
Duisternis vliedt heen en de hope glanst hel

Over den grafkuil.