Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 231]

Mengelingen.

[p. 233]

Aan Conscience.

Wie het lied misprijst des geboortegrondes
En verslaafd boeleert met 'ner vreemde zangster,
Die verlangt noch roem in den huid'gen leeftijd,

Noch in der toekomst.

Godes banvloek zal den verwaatnen zondaar
Tot op Frankrijks erve vervolgen, waar hij
Door de lofbazuin zich verheffen wilde

Hooger dan iemand.

Wie geloof en eere verzaakt en zeden,
Dien bewierookt ginds de verblinde volksschaar,
Ja, als afgoòn eert zij der dichtren schandrot,

Dat het gemeen vleit.

Hier zoo niet, waar, Gode zij dank, nog eerbied
Voortbestaat veur recht en gezonde rede:
Stil geloofd leeft hier wie den volke voorzingt

Heilige liedren.

[p. 234]

 

Uwe kunst, miskend in des hoves omtrek,

 

Schittert ver heen over de dietsche grenslijn;

 

Gansch Europa mint het gevoel, dat ge inprent

 

Uwen gewrochten.

 

 

 

Haat en nijd sterft weg op der snelle tijdvlerk;

 

Wie des vreemdlings juk met der spraak des vreemdlings

 

Op ons land drukt, onzer begrippen lastraar

 

Sterft en verzwindt ook;

 

 

 

Maar de puiktafreelen, die uwe kieschheid

 

Ons ten toon spreidt, die overleven jeugdvol

 

Elken vijand onzes geliefden kleinoods,

 

Onzer verlichting.

 

 

 

Conscience! u dankt het de vlaamsche landaard,

 

Dat de taal alom en de vrome zeden

 

Thans, in weerwil eenes beperkten franschdoms,

 

Waardig geschat zijn.

 

 

 

Dit erkent oprecht het beschaafde Belgie,

 

Dit erkent Antwerpen, de fiere kunststad,

 

Dit erkent elk een, die gevoel bezit en

 

Huldigt wat schoon is.