Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 216]

Het lied der taalvrijheid.

Men zong weleer een lied

Op Belgiëns grondgebied:

Dat klonk zoo trouw als echt

In 't oor van heer en knecht.

Men kent de woorden nog ternoo,
De wijze kent men zus of zoo -
Het sprak van vrijheid in de taal

Veur Vlaming en veur Waal.

Voor achttienhonderd dertig was 't:
De Walen vonden 't lied gepast.

[p. 217]

 

De Vlaming gaf zijn goed

 

En ook zijn hartebloed,

 

En hielp het recht der taal

 

Herwinnen veur den Waal.

 

Toen hebben zij vol geestesdrift

 

Hun beider recht tot wet gegrift:

 

Dat was gewis wel trouw en lief

 

Na korter sprakegrief.

 

In achttienhonderd dertig was 't:

 

De Walen vonden 't lied gepast.

 

 

 

Trekt nu als dankbre held

 

De Waal ook heen te veld

 

Als men de wet miskent

 

En 's Vlamings rechten schendt?

 

De Vlaming eischt sinds jaar en dag

 

't gelijke recht van 't bondsverdrag;

 

De Waal die zegt: ‘Kan niet verstaan

 

Veur mij, ik ben voldaan!

 

Na achttienhonderd vijftig, nu

 

Klinkt toch uw lied vervelend ruw!’