Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 206]

De vreemde spruit.

Den oud eerwaarden dietschen boom,
Geplant aan der Schelde ruischenden zoom,
Die velen geslachten heeft lommer gejond,
Dien zoekt ge te roeien uit onzen grond!

Dewijl ge van buurmans rotten stam,
Die nooit tot grooter eere kwam,
Ontruktet eene arme kwijnende spruit,
Verheft gij een jubelend wangeluid!

Zal dies het vlaamsche vaderland
Lieflachen uwer uitheemsche plant,
Of zal ze verdorren op onzen erv'
Tot uwer schande, tot uwen verderv'?

Wie 's volkes taalboom fier miskent,
Of vreemde scheuten daarop ent,
Die kwijnt en verdort voorzeker uit
En sterft met der overgehaalde spruit.