Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 189]

De molenbeek.

Marie ziet droef en droever
En wordt benauwd en bleek,
Want over dam en oever
Rolt weg de molenboek.

Marieken

Heeft wieken

Noch bootjen in den nood;

Zij zuchtte,

Zij duchtte -

De strooming was zoo groot.

't wordt avond, traan op trane
Verduistren haar den blik,

[p. 190]

 

Daar komt op eender bane

 

Des dorpes schroom en schrik.

 

Angstvallig,

 

Lieftallig

 

Verschijnt hij de eerste maal;

 

Hij spreekt haar

 

En smeekt haar

 

In honigzoeter taal:

 

 

 

‘En vreest toch niet, o lieve,

 

Al schijn ik andren ruw,

 

Ik, zalige, doorklieve

 

De wilde beek met u.

 

Ik schraag u

 

En draag u

 

Met mijner forsche hand;

 

Vertrouwt u

 

En houdt u

 

Maar vast, o dierbaar pand!

 

 

 

Gevaarlik is de klemme

 

Van zulken rozenmond,

 

Verleidend klonk de stemme

 

Des jonglings in dien stond.

 

Zij beefde

 

Maar zweefde

[p. 191]

 

Dra zonder schrik of schroom

 

Al over

 

En over

 

Den kleinen waterstroom. -

 

 

 

O ware ik dertig jaren

 

Nu jonger dan ik ben,

 

Ik zou eens fel besnaren

 

Het speeltuig, dat ik ken;

 

Ik speelde,

 

Herkweelde

 

Volgaarne op halm of riet

 

Dier minnen

 

Beginnen -

 

Nu speel ik beter niet;

 

 

 

Maar naaie kort en simpel

 

Het eindjen aan 't begin:

 

Hun schoone bruiloftswimpel

 

Is lang de schee al in.

 

Twee kleenen

 

Vereenen

 

Tot zingen hunne stem,

 

En âmen

 

Te zamen

 

Met frisscher kinderklem:

 

 

[p. 192]

 

‘En vreest toch niet, o lieve,

 

Ik ben voor u niet ruw,

 

Ik, zalige, doorklieve

 

Den levensstroom met u.

 

Ik schraag u

 

En draag u

 

Op mijne forsche hand,

 

Vertrouwt u

 

En houdt u

 

Maar vast, o dierbaar pand!’