Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 185]

Hij en zij.

‘Wie poche op veld en weideplein,

Op tam en wild in hof en bosch -

Ik heb een gaardjen, niet te klein,

Bij eener woonst bekroond met mos;

Mijn blik, zie ik naar buiten,

Valt op een groen priëel,

Waar mees en vink in fluiten

Uit voller keel.’ -

Zoo schildert een minnaar den bloemigen grond,
Waarop hem het heil en de liefde is gejond.

[p. 186]

 

‘Die looverhutte heb ik zelf

 

In mijner eerste jeugd gesticht,

 

Zij vormet thans een bloemgewelf

 

En weert der zonne middagsschicht;

 

Ik heb in heurer lommer

 

Genoten rust en vreê,

 

Nu biedt zij niets dan kommer

 

En hartenwee!’ -

 

 

 

Zoo schaduwt en diept hij zijn goed in het rond,

 

Omdat hem de bindende liefde verzwond.

 

 

 

‘Sinds mijner oudren vroegen dood

 

Begaf de vreugde huis en haard,

 

En mijn priëel, die wellustschoot,

 

Is saam van loof en heil ontblaard;

 

Ik word gejaagd, gedreven,

 

Doch niet door haat of min,

 

Ik wil om 't droeve leven

 

De wereld in!’ -

 

 

 

Zoo zingt een verliefde nog jeugdig en blond...

 

Verlorene liefde is de smartlikste wond.

 

 

 

Hij sprak het luid, zijn woord vervloog -

 

Ter reize was hij dra gereed;

 

 

[p. 187]

 

Dan zag zijn oog eens meisjens oog,

 

Waaruit 'ne heldre perel gleed:

 

‘Wes kunt gij, arme, weenen,

 

Gij hebt uwe ouders bei?

 

De mijnen togen henen

 

Ten eeuw'gen Mei!’ -

 

 

 

Wie schreiend den hagen zijn lijden verkondt,

 

Licht biedt zich hem eens een vertroostende vond.

 

 

 

Het meisjen sprak: ‘Ik werd gewond

 

Door 't woord, dat mij ter oore kwam,

 

Ik was zoo zalig tot den stond,

 

Waar ik uw naar besluit vernam.

 

Met wien zal ik nu spreken

 

Bij mispelaar en vlier?

 

Gij trekt naar vreemde streken,

 

Niets boeit u hier!’

 

 

 

Die liefdeverklaring uit maagdliken mond,

 

Zij maakte den kwijnendsten zieke gezond.

 

 

 

‘Dat gij ons dorp verlaten zoudt.

 

Uw vadererf, dien schoonen gaard,

 

Die smarte heb ik nooit aanschouwd,

 

Zij bleef tot heden mij bewaard!’ -

[p. 188]

 

Van 's meisjens wangen schoten

 

Des weemoeds tranen neer,

 

Die 's jonglings hart ontblootten

 

Van alle weer.

 

 

 

Een mengsel van tranen en liefde zoo bont

 

Is wis veur elk hart de gevaarlikste wond.

 

 

 

‘Ach!’ sprak hij, ‘welk een hemellicht

 

Ontstraalt eens engels reinen traan!

 

De toekomst klaart voor mijn gezicht

 

En bloemen sieren mijne baan.

 

In u zal zich vereenen

 

Der liefde rozengloed,

 

Nu gij me wilt verleenen

 

Des levens moed!’

 

 

 

Het einde des lieds was zoo teer een verbond,

 

Dat schooner op aarde geen tweede bestond.