Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 183]

Roosjen.

Een Roosjen zonder gelijken
Stond frisch en zedig te prijken
Aan der hutte vensterlijn.

Een ruiter zag ze toevallig,
En naderde lieftallig
Geslepen, heusch en fijn:

‘Lief Roosjen, laat dij plukken,
Laat aan een hart dij drukken,
Dat dij minnet al te zeer!’ -

[p. 184]

 

‘Schoon ruiter, trek dijner wegen,

 

Ik ben maar éénen genegen,

 

Die kust mij in deugd en eer.’ -

 

 

 

‘Lief bloemken, kom ter stede,

 

Daar leeft men in lust en vrede,

 

Daar maak ik het leven dij zoet!’ -

 

 

 

‘Een bloemken van den lande

 

Welkt in der stad voor schande,

 

Daar God me voor behoed'!’ -

 

 

 

Nu kwam een jongling wakker

 

Al fluitend weer van den akker

 

Te zijner bloeme fijn.

 

 

 

In aller ijl ontvluchtte

 

De ruiter den gehuchte -

 

Dat mocht wel best veur hem zijn!