Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 181]

De droom.

Waar de vliet begint te stroomen
In des heuvels schaduwschut,
Tusschen reuzigen appelboomen
Ligt 'ne vriendlik wenkende hut.
Hof en wei en een broksken akker
Houden heel een gezin er wakker,
En des hemels vrede zweeft
Over alles wat er leeft.

[p. 182]

 

Welige bloesemboomen stijgen

 

Boven der hutte bemosten top,

 

Lente huist in den forschen twijgen

 

En ontvouwt er bot en knop.

 

Voor der hut 'ne wiege schommelt,

 

Om de wieg een bieken hommelt,

 

In der wieg een kindeken droomt,

 

Dat het bloem en vrucht bekoomt. -

 

 

 

Lentebloemen zijn verdwenen,

 

't homlende bieken is niet meer;

 

't kind werd jongeling, stapte henen

 

Naar den bloedigen velde van eer. -

 

Ziet daar ginds dien wakkeren degen

 

Bij het hutteken afgestegen:

 

Wat hij heeft als kindjen gedroomd,

 

Bloem en vrucht hij hier bekoomt!