Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 132]

Duur bloemeken mijn.

Mij loeg

Al vroeg

In den weligen Mei

Een bloemken op groener wei;

Van zijnen gelate wit en rood
Mij honing in den boezem vloot.

Duur bloemeken mijn,

Duur bloemeken mijn,

Steeds wilde ik bij di zijn!

Hoe werd

Mij 't hert

Weemoedig en nauw,

Wen peerlende liefdedauw

Dij over de konen op het kleed
In hellen tranen nedergleed!

Duur bloemeken mijn,

Duur bloemeken mijn,

Seeds wilde ik bij di zijn!

[p. 133]

 

Van mij

 

Tot dij

 

Is 't verre te ver,

 

Ook blinket ons maan noch ster.

 

Nu dooft de laatste vonk der hoop,

 

Droef is ons beider levensloop.

 

O bloemeken mijn,

 

O bloemeken mijn,

 

Ach, konde ik bij di zijn!

 

 

 

Zoo 't oog

 

Eens droog,

 

Zoo 't licht is gebluscht,

 

Zoo 'k onder der aarde rust,

 

Dan, bloemken, verplant di op mijn graf,

 

En dauw nog tranen naar mij af.

 

Duur bloemeken mijn,

 

Duur bloemeken mijn,

 

Wil eeuwig bij mij zijn!