Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 85]

Zangen der lente.

[p. 87]

De lent verschijnt.

De lent verschijnt, de doren bloeit,
En haag en hegge fluistren,
De roze bot, de zonne gloeit -
De liefde is niet te kluistren.

Ze kwam als sluwe hartendief
Bij nacht tot ons getogen,
Nu lonkt ze alom als madelief
Uit duizend blanken oogen.

[p. 88]

 

Er is geen struik, geen kronkelbosch,

 

Ze zit er in verscholen,

 

En spreidt er mild en mollig mos,

 

En lacht als wij verdolen.

 

 

 

Ze hupt en danst als gulden straal

 

Door onze vensterruiten;

 

Ze lispt en lokt als nachtegaal

 

En oud en jong naar buiten.

 

 

 

Ik weet niet wat ik zeg of doe,

 

Ik smelt van weemoed henen;

 

Ik ben zoo naar, zoo vreemd te moe,

 

En kon van vreugde weenen!